Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chore dusze tom II 108.jpeg

 — Księżna byłaby już w Rzymie — dodał hrabia — wstrzymała ją tylko który słabość męża, jak się okazuje, ma suchoty. Prawdopodobnie więc owdowieje wkrótce, a niéma wątpliwości, iż wyjdzie za mąż. Pytanie tylko zachodzi, na jaką teraz narodowość koléj przyjdzie.
 Księżna Teresa przerwała:
 — A! nie bądź-że tak złośliwym! Nie masz litości nawet nad przyjaciółmi.
 — Niestety, mościa księżno — zawołał Filip — nademną téż ludzie litości nie mają.
 — Cóż ci winna Ahaswera? — spytała gospodyni.
 — Ależ ja ją uwielbiam! — zawołał Filip.
 Nie dano mu mówić dłużéj. Pani Liza miała w ręku jednę z ostatnich prac Grottgera, fotografią jego kartonu, który się zwał Romanzą Beethovena i któremu za podpis służył jéj temat. Z tego powodu księżna przytoczyła, iż Grottger muzyką, któréj dom jego matki był pełen, rozkołysany został do tworzenia tych obrazów, w których tak cudna panuje harmonia. Śpiéw matki i siostry, obu muzykalnych i rozmiłowanych w pieśni, dźwięczał mu w uszach, gdy w Paryżu i w ostatniéj swéj podróży kréślił ręką osłabłą poetyczne postacie, którym taki wdzięk smutny nadawać umiał.
 Jak Szopen, przeznaczonym był, aby w kwiecie wieku, w pełni sił, wśród marzeń i tęsknoty do życia, śmierć go porwała.