Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 577.jpeg

 — Dziś o półdniu...
 Sołoducha pokręciła siwą głową.
 — A gdzie ci tu kto tak prędko co kupi?
 — Resztę wam zostawię...
 — Ale po co iść: na zgubę, na pohybel! Porzuć chatę, chodź do mnie, nikt cię u nas nie zobaczy; ludzie się przedziwują i przegadają, a potém do chaty powrócisz.
 Dziewczyninie łza pociekła, ale głową potrzęsła w milczeniu.
 — Nie! nie! bywajcie zdrowi Matusiu! To już być nie może... Wzięłam zadatek, dałam słowo... Tylkobym chciała starego Rataja pożegnać i za chléb i jemu podziękować...
 — Stary włóczęga gdzieś w Brzozowéj-górze na prażniku, ani słychu o nim...
 — O! szkoda!.. szkoda!..
 — Nie odchodź lepiéj jak masz żałować — rzekła wpatrując się w nią Sołoducha — w mieście ty zginiesz z taką twarzyczką... Gładkie liczko, to dla dziewczyny utrapienie: spokoju ci nie dadzą.
 Marysia przerwała jéj mowę.
 — Matko! — odezwała się — jutro rano przyjdźcie do chaty, a co w niéj zostanie, to wasze...