Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 496.jpeg

 — Słyszałem ja słyszał; ta-to się we wsi wydziwić nie mogą waszéj robocie i ochocie.
 — Ale gdybym tak oto stała wpośród drogi, a codzień gawędziła z chłopcami jak dziś z wami; wiém, jakby szło gospodarstwo! Słońce wysoko, czas mi do krynicy...
 — To i ja za wami — zawołał Tomko rzucając konia naprędce przywiązanego do kółka — i ja zwami...
 Marysia nie śmiała mu nic powiedziéć, wzięła wiadro i posunęła się naprzód, za nią Sierotka, za Sierotką Tomko. Ale ile kroć chciał napędzić ją i zbliżyć się do dziewczęcia, pies stróż czujny stawał, zęby mu pokazywał i niedopuszczał.
 — A! dobrego macie stróża! — rzekł z przekąsem chłopak — może i kąsa jeszcze?
 — Czasem! — śmiejąc się pocichu odpowiedziała Marysia — ale byleby do mnie nie przystąpić, nic nie zrobi.
 Tomko zwolnił kroku, śpiewać począł i zachodząc ze strony, zrównawszy się z sierotą w przyzwoitéj jednak od niéj odległości, rozmowę zawiązał.
 — Czemuto wy nigdy nie przychodzicie na taniec do karczmy?