Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 491.jpeg

 — To go niechcecie przyjąć odemnie?
 — Bo nie mogę — odpowiedziała Marysia — a za cóż i na co miałabym od was brać podarki? a coby to na to powiedzieli ludzie?
 — Czyto koniecznie ludzie o wszystkiém wiedzieć mają? — rzekł kusiciel słodko, podkręcając wąsika i ze strachem a pożądliwością razem spoglądając na zaklęte cmentarzysko.
 — A Pan Bóg? — odezwała się Marysia.
 — Albożto Pan Bóg zakazał dawać i brać gościńce?
 — Ja tam tego niewiem, bom nie mądra — rzekła sierota po chwili namysłu — alem nigdy w życiu nic od nikogo darmo nie brała i nie wezmę...
 Tomko niedowierzając jeszcze, rzucił okiem ku chacie, ujrzał na przyźbie chustkę i wstążkę, i dźwignął ramionami zniecierpliwiony.
 — No! to jak tam sobie chcecie — rzekł szydersko. — Znajdzie się taka, co to weźmie.
 — I takiéj sobie gościńca swego oddajcie — odpowiedziała Marysia — choćby Kachnie — dodała z uśmiechem, przypominając opowiadanie Rataja — ja pewnie nie pozazdroszczę.
 — Filut dziewczyna — rzekł w duchu zagryzając