Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 477.jpeg

wą, burczał i naszczekiwał, choć widocznie wielkiéj ku temu nie miał ochoty, ale czynił to z uczucia obowiązku raczéj, niżeli z gniewu. Widać to było z tego, że wśród szczeku, wyrwało mu się kilka razy szerokie ziewnięcie.
 Siwek już się był spiął i zerwał do galopa, gdy jeździec go powstrzymał i zdziwiony począł głową potrząsać; a że nie wiedział może od czego począć z ładną dziewczyną rozhowor, zawołał:
 — Hej! dzieweczko! czy to wy może z téj chaty?
 — Z téj chaty? a ja! a cóż?
 — A cóż robicie na cmentarzu?
 — To co zawsze: wyszłam prząść na grobie matki....
 Chłopak zdziwiony ruszył ramionami.
 — Dalibyście mi się wody napić?
 — Ot zaraz poczekajcie!
 I Marysia ruszyła się zostawując kądziołkę pod wierzbą, wybiegła z Sierotką razem, przeskoczyła drogę, otworzyła chatę, i kubek drewniany podała z uśmiechem nieznajomemu.
 Wszystkim jéj ruchom przypatrywał się młody chłopak z wyrazem nadzwyczajnego zajęcia, jak