Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 442.jpeg

cofnął się zrazu do pokoju, ale gdy nie usłyszał ani słowa prośby, ani szmeru wyrazu z ust starca; gdy ten ani postawy, ani oblicza nie zmienił, zdziwiła go obojętność przybysza i zbliżył się ku niemu.
 — A czegoto chcesz? — zapytał.
 — Suknia, wiek i twarz moja, powinna ci powiedziéć czego żądam.....
 Gospodarz rzucił z niechęcią zaczerpniętą w kieszeni złotówkę, dodając prawie wzgardliwie — Idź z Bogiem.
 Staruszek przyjął datek z pokorą i pozostał jak był w ganku, sparty na kiju.
 — Czegoż jeszcze czekasz? — powtórzył z niecierpliwiony pan Adam.
 — Nie czekam; chcę ci się przypatrzéć.
 — Mnie?
 — Tak jest.... Tyś mnie nie poznał, a ja i twoich rodziców i ciebie panie Adamie dobrze znałem za młodu.... Mój Boże! na jaką ci to nędzę zejść przyszło!
 — Mnie! na nędzę! Coś ty za jeden? co to ma znaczyć? — zawołał obruszony gospodarz, z podbudzoną ciekawością zwracając się do żebraka.
 — Ja jestem Józef Mniszewski.... Ha! przypomi-