Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 421.jpeg

 — Nie łajże stary, — rzekł, — siadajcie, odpoczywajcie, a tom was doprawdy nie poznał.
 — No! no! stare dziadzisko gniewać się niepotrafię; mój chléb mnie do wszystkiego przyzwyczaił: i do ludzkiéj litości i do ludzkiego łajania... Przysycha to jak na psie. A klnie kto mnie, odeklnę go w dziesięcioro!
 To mówiąc Rataj ławę namacał, zamilkł na chwilę, jakby słuchał szelestu najmniejszego, żeby zeń o liczbie osób w izbie będących przekonać się, i począł ciężko westchnąwszy:,
 — A wiécie, jakie na mnie spadło dziedzictwo?
 — No? jakie dziedzictwo? — spytali razem Maxym i Filip.
 — A! po waszéj siostrze Motrunie!
 Bracia jakby im kto gęby pozalepiał, umilkli; stary się téż nie śpieszył mówić dalej.
 — Aż mi serce rośnie, — dodał po chwili — dawnom sobie dziecka życzył, a to na starość mnie i mojéj babie Pan Bóg dał gotowe, wyhodowane, i takie co się z niém i przed królem nie powstydzisz. Motruna mi swoją córkę zostawiła.
 — A! a! — odezwali się obaj bracia.
 — Ot tak! a walna dziewczynina, tylko szkoda,