Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 399.jpeg

 — Krzyż Pański z tobą! A cóż będzie! sama jedna! sama jedna!
 — Kiedy nikogo nie mam, to i sama: cóż robić?
 — A jakże ty sobie dasz radę?
 — A jak my sobie z matką słabą rady dawały? Biéda była, a z głoduśmy nie pomarli, biéda będzie... Taka już dola... a swoja chata takito swoja.
 Sołoducha uszom swym wierzyć nie chciała.
 — Toć przyjdzie noc — rzekła, — a ty samiusieńka jedna, to ci strach będzie.
 — Strach? czego? — zapytała Marysia.
 — A cmentarz! — rzekła baba po cichu.
 — Ja od dziecka bawiłam się na cmentarzu i dniem i nocą... — westchnęła Marysia — czy to mnie nowina.
 — A matki mogiła! Bóg z tobą!
 — A czyżbym ja się matki bać mogła! — zawołało dziewczę z płaczem.
 Stara słuchała i nie mogła pojąć Marysi, która ocierała oczy i odpowiadała jéj tak śmiało, tak dziwnie spokojnie, jakby położenie jéj, sieroctwo, przyszłość, nic w sobie ani zastraszającego, ani nadzwyczajnego nie miały. I znowu zaczęła potrzą-