Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 307.jpeg

piéro na nią chorować zacząłeś. O! o! nie zazdroszczę ci, bo jeźliś ją pokochał, to ci zaleje za skórę.
 — To szatan kobieta! (Bynk egaszi) — zamyślony odparł Tumry — któż wié co ona myśli, kto wié kogo kocha, kto powié co zrobi jutro!?
 — Jak kobieta — rzekł Aprasz zimno — a któraż z nich inna? — Czy Ranni, czy gdzia (cyganka, czy obca), wszystkie one jednakowe, jednéj matki córki.....
 — Nie, takiéj jeszcze na świecie nie było!
 Aprasz przewrócił się na drugi bok i rozśmiał się głośno.
 — Lata do obozu, lata do dworu, wabi kogo spotka, nęci każdego, a z kamienia sama.
 — Zachciałeś: młodość w niéj szaleje! Jabym jéj to wszystko darował, gdyby tylko chciała być moją!!
 W tych słowach przemawiało samolubstwo starości, która się spodlić gotowa, by jeszcze użyć choć trochę. Tumry porwał się oburzony, nie pojmując tego uczucia.
 — Ja! jabym ją za to zabił, gdyby moją była!
 — Toś ty widzę naprawdę dla niéj oszalał, Tumry! Dobrze ci tak! — rzekł Aprasz.