Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 166.jpeg

tyle lat bez kowala, obejdzie się i daléj, a my was nie chcemy miéć na oczach!
 Motrunie ta nielitośna mowa odezwała się aż w sercu, i ścisnęła je gniewem prawie.
 — Prześladujecie nas cyganami — zawołała podnosząc się — a i wyście synowie Romów! Prześladujecie nas, a lepsiście sami, co odpychacie krew waszą na zgubę i głód, byle wam z oczu uszła!
 — Precz mi jędzo! bo cię psami wyszczuję! krzyknął Maxym wypadając z chaty za próg.
 — Psy lepsze od ciebie — rzekła Motruna — bo mnie wszystkie znają za panią, kiedy ty wyparłeś się siostry.
 — Boś ty się wyparła ojca i jego woli — przerwał Maksym.
 Motruna spuściła oczy, obeschłe z łez i gorejące, wstrzęsła się i wzgardliwie rzucając wejrzenie na brata, odstąpiła na kilka kroków od chaty. Kot, kury, gołębie nadbiegły, w téj chwili stary Kasztan, pies podwórzowy, który się wśród wrzawy obudził i zlazł z przyźby: wszystkoto poszło za dawną karmicielką.
 Maksym znikł już za drzwiami.