Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 077.jpeg

dumie, co nie była ani jawą, ani marzeniem, a do obojga podobną.
 Werden (wóz) był już u końca wioski, gdy przez ogrody i pola przyskoczyła ku niemu zdyszana Aza, w dawnym swym stroju cygańskim, zrumieniona pospiesznym biegiem, milcząca czegoś i gniewna.
 — Jesteś? — rzekł Aprasz z uśmiechem. — Zwątpiłem o tobie.
 — Jak widzisz stary; ale miejże litość, ruszajmy co żywiéj, coś mnie nazad ciągnie, obejrzéć się nie mogę: tęskno mi, ciężko mi. Oj! w drogę! w drogę z piosenką cygańską, daleko a prędko!
 — Egaszi! — mruknął przez zęby Aprasz, zacinając konia — no! samaż zanuć piosenkę wesołą, nakryj głowę, zakryj oczy, a jeśli i to ci nie pomoże, nachyl blaszanki, wypij targimom (wódki), to ci serce rozpowinie....
 — A Tumry?
 — Psi syn! krew gadziów! został tam gdzieś ze swojemi; niech go robacy strawią!
 Tak półsłowami rozmawiając, spuścili się cyganie w jar głęboki, i wioska znikła im nagle z oczu. Aza szła żywo przodem nie oglądając się za siebie, milcząca i jakby lękając się pogoni, coraz jeszcze