Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Bracia zmartwychwstańcy tom 3 134.jpeg

ze mną, może wam posłużę dobrą radą... ale... wszak mnie nie zdradzicie?
 Bezprymowi wzrok się zaognił.
 — Mnie zdradzano — odparł — ja nikogo...
 Odeszli nieco na stronę; stała olcha stara nad błotem, Bezprym rzucił się na zieloną murawę, miejsce przy sobie wskazując księdzu, który przysiadł się skromnie.
 — Tak — powtórzył — prawaście się nie wyrzekali... możecie się upomnieć o nie...
 Bezprym dwie szerokie nagie dłonie otworzył.
 — Z czém, gołemi rękami dwoma? — zawołał śmiejąc się. — Choćbym w nie wziął miecz, co jedno żelazo poradzi?..
 — Alboż sprzymierzeńców i opiekunów znaleźć nie możecie?.. — podszepnął ksiądz.
 — W kim? gdzie?.. — spytał Bezprym.
 Nastąpiło milczenie. Ks. Petrek, gdyż on to był, ujął rękę Bezpryma i ucałował ją, choć się wyrywała.
 — Miłościwy panie, litość mnie do was prowadzi... Posłuchajcie mnie — mówił — o sprzymierzeńca wam łatwo będzie...
 Królewicz z natężoną uwagą słuchał, widać było, że serce żywiéj w piersiach mu uderzało i twarz blada oblewała się rumieńcem.
 — Mówcie, gdyście poczęli! — zawołał — tu nas nie posłyszy nikt...
 — Król Bolesław — ciągnął daléj ks. Petrek —