Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Bracia zmartwychwstańcy tom 2 146.jpeg

czyk mały, dzidę w ręku. Zgarbiony trzymał się na mierzynie i milcząc spoglądał na dwu braci i leżącego konia i dzika. Z pod wąsów można się było domyśleć uśmiechu szyderskiego, z mową wcale nie śpieszył. Stał jakby był w domu i jakby czekał by go ci obcy pierwsi zagadnęli. Oni téj najmniejszéj do tego nie mieli ochoty.
 Wreście, nie pozdrowiwszy ich po chrześciańsku, co ich uderzyło obu, stary zawołał.
 — Droga zwierzyna! Zkąd wy?
 Andruszce się nie bardzo odpowiadać chciało, ale był rad zbyć go.
 — Byliśmy w gościnie u ojców na Tyńcu — pozwolili nam zapolować, a no łowy nie samowite...
 Zmierzył oczyma nieznajomy obu — wspomnienie o ojcach i Tyńcu nie zdawało mu się do smaku...
 — Pewnie królewscy jesteście, odedworu? — zapytał.
 — Jesteśmy wojacy — nie dworacy — odparł Jurga.
 Stary głową pokręcił.
 — Co myślicie poczynać? — spytał.
 — Wracać, jeden pieszo, drugi z koniem — rzekł Jurga.
 — A dzik?
 — Możecie go sobie wziąć, jeśli chcecie —