Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Bracia zmartwychwstańcy tom 2 122.jpeg

choć się zdawała zajęta zabawą, ani się zbyt od niego oddalała, ani się dała drugim zasłonić. Stała ciągle na widoku.
 Mieszko rozmawiał z duńczykami, radni rozprawiali z posłami. Bolesław się zabawiał. Trwało to już długo, gdy ku markgrafównie skinął; podeszła do niego w skokach.
 — Radują się wam oczy! — zawołał — cóż gdy tylko oczyma się wam radować można?
 Oda ustami do góry podniesionemi coś mówiła niezrozumiałego. Po chwili rzuciła z niechcenia:
 — Albo to wina moja?
 — A czyjaż? — spytał król.
 — Oczów, co się radują same... i na tém im dosyć — odparła Oda.
 Król się zadumał patrząc na nią.
 — Mnie bo was żal — poczęła jakby korzystając ze zbliżenia się markgrafówna i z tego, że nikt się nie przysłuchiwał rozmowie — mnie bo was żal...
 — Jeżeli żałujecie, to pomiłujcie!.. — rozśmiał się Bolesław rozochocony.
 — Choćbym i miłowała... cóż z tego? — poczęła Oda. — Ja wolna... wy niewolni...
 Na to nie było odpowiedzi długo... popił Bolesław z kufla i wąsy otarł. Spojrzał na nią bystro i wyzywająco, odpowiedziała mu takim samym wzrokiem.