Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Bracia zmartwychwstańcy tom 2 111.jpeg

zrana się w las możemy wymknąć, ani nas kto postrzeże...
 — Nie kusiłbyś mnie — odezwał się Andruszka — nie godzi się, przeorby się gniewał. Obiecaliśmy mu być posłuszni...
 W tém Jurga dłużéj wytrzymać nie mogąc, poskoczył doń.
 — Przeor pozwolił!..
 Zerwał się tak starszy, jak gdyby téjże godziny chciał na koń siąść.
 — Kłamiesz! — krzyknął — mów prawdę!
 — Prawdęm rzekł... — uderzając się w piersi ręką, odparł młodszy. — Przyznam ci się, prosiłem go. Wprawdzie dawał mi rady i przestrogi, ale drzwi nam nie zapiera...
 — Jutro w las! jutro w las!.. — klaszcząc w dłonie począł wołać spragniony Andruszka. — Jabym się go prosić był nie ważył. Tyś dobry brat... ale jeżeli... jeżeli się co stanie...
 — Cóż się stać może?
 — Nuż spotkamy kogo?
 — Alboż nas może pochwycić z nienacka? — odparł Jurga.
 Andruszka wahał się niepewny, a znać było po nim, że pokusie ulegnie; oczy mu błyskały, poszedł zaraz do kąta, gdzie broń złożoną mieli.
 — W lasach zwierza dostatkiem być musi! — począł jakby upojony. — Jutro dodnia... na łowy! jutro dodnia...