Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 2 096.jpeg

w sukni ciemnéj, szerokiéj, którą na siebie narzuciła, i z włosami związanemi niedbale. Nóżki tylko pozostały bose, a na twarzy ten sam wyraz znudzenia.
 Gość odwrócił się witając, odpowiedziała mu skinieniem głowy. Rozmowa toczyła się po włosku.
 — Cóż ci to jest? — spytał przybyły.
 — Jestem chora, no! umieram z nudy i tęsknoty — odparła włoszka zniechęconym głosem — tu żyć nie można, nie, nie!
 — Zkądże te rozpacze?
 — Z powietrza! — zawołała kobieta rzucając się na sofę.
 Mężczyzna wziął krzesło i siadł przy niéj blizko. Oparła się na ręce, na któréj białych ale przybrukanych palcach widać było pełno pierścieni.
 — Z powietrza! — powtórzyła — tu nie ma czém oddychać! nie ma czém żyć; tu trzeba umierać!
 — Cóż ci to?
 — Pytacie? widzicie.
 — Więc znowu te tęsknoty wracają?
 — Nigdy mnie nie opuszczały.
 — Znowu zawiniła pewnie Faustyna — rzekł przybyły.
 Był nim Brühl, jak się domyśléć łatwo.
 — Faustyna? — powtórzyła rzucając nań okiem gniewném. U was jest jedna ona: na myśli, na języku, we wszystkiém.
 — A dlaczegóż nie starasz się zaćmić Faustyny? podobać N. Panu, zwyciężyć ją? Starsza...
 — Stara jędza jak świat — przerwała żywo Teressa — obrzydła kuglarka. Ale z tym królem...
 — Proszę z respektem o królu!
 Teressa usta wykrzywiła.
 — Więc nic nie powiem.
 Posiedzieli trochę w milczeniu.