Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 2 089.jpeg

 — Pytałeś mnie o Sułkowskiego? — zwolna poczęła Frania...
 Minister ruchem głowy potwierdził.
 — Któż odgadnie, co się w téj lalce dzieje? czy tam jest serce? czy tam może mieszkać miłość? czy on kogo kocha, czy się może przywiązać? Do Sułkowskiego ma nałóg jak do trefnisiów nadwornych; więcéj nie wiém.
 — Ale my, jeśli mu panować mamy, pani i ja, ja przez panią — dodał Brühl — musimy go usunąć.
 — Jak Watzdorfa do Königsteinu? — brwi marszcząc, podchwyciła Brühlowa.
 Wspomnienie tego imienia jak kamień padło między nich; minister się zmieszał.
 — Daję pani słowo honoru, żem ja Watzdorfa nie posłał do Königsteinu, ale Sułkowski.
 — Słowo honoru ministra? dyplomaty?
 — Nie, uczciwego człowieka — podchwycił Brühl, rękę kładąc na piersi. — Przecież nie przez zazdrość się go ztąd pozbyto... Ja do niéj dotąd prawa nie mam.
 — Cóż to znaczy dotąd? czy pan spodziewasz się miéć to prawo?
 — Tak mi się zdaje — grzecznie rzekł Brühl — nie dziś, to jutro, znudzona, któż wié? raczysz pani spojrzeć na sługę swego.
 — Zdaje mi się, że na to poczekasz pan długo — szepnęła kobieta.
 — Będę cierpliwy — odezwał słę Brühl.
 — Croyez-y, et buvez de l’eau — szydersko dorzuciła kobieta.
 Brühl drgnął, ale natychmiast z zimną krwią począł.
 — Pani powinnaś pomódz do obalenia Sułkowskiego.
 Brühlowa spojrzała.