Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 1 095.jpeg

 — Czyż wy to mnie przypominać potrzebujecie — zawołał Brühl — mnie, który dla was mam miłość, przyjaźń, szacunek i wdzięczność.
 — Dajże mi ich dowody.
 — Pragnę tylko zręczności, nastręczcie mi ją, do nóg wam padnę! — przerwał Brühl — proszę, błagam; ale hrabio! kochany hrabio! jam wasz! wy nie zapominajcie o mnie.
 Wiecie, co mam na sercu.
 — Kolowrathównę! — rzekł śmiejąc się Sułkowski. — grand bien vous fasse, będziesz ją miał! Masz matkę za sobą.
 — Ale ona?
 — O! nie lękaj się, nikt ci jéj tu nie zbałamuci. Trzeba tak wielkiego męztwa jak twoje, aby się ważyć na takie szczęście.
 — Jedno i większe od tego mnie minęło — westchnął Brühl.
 Sułkowski poklepał go śmiejąc się po ramieniu.
 — Niegodziwcze — parsknął — albo się co we dworze ukryje? Ty to nazywasz stratą, co jest czystym zyskiem. Moszyński cię nienawidzi nie bez przyczyny.
 Brühl zaprotestował gorąco, ręce podjął.
 — Ale mój hrabio!
 — O! nie mówże mi tego — przerwał mu Sułkowski — znacie się z Moszyńską i w lepszéj jesteście zgodzie, niż gdybyście się byli pobrali.
 Brühl nic nie mówiąc ramionami ruszał.
 — Serce moje ma Frania Kolowrathówna.
 — A ręka na ciebie czeka i nic nic nic! Stara ci ją sama wciśnie. I czas téż Frani pod czepek, bo jéj się strasznie oczy świecą.
 — Jak gwiazdy! — krzyknął Brühl.
 — Cóż powie Moszyńska na to?