Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 1 068.jpeg

 — Hans — zawołał Brühl — w dwóch słowach: chcesz mi być pomocą, ręką prawą, chcesz poprzysiądz mi wierność i posłuszeństwo bez granic, niezłomne; chcesz na złamanie karku bodaj iść ze mną? mów...
 — Ale my we dwóch karku nie możemy skręcić — z cichym i zimnym uśmiechem szepnął Hennicke i potrząsł głową.
 — Potężniejsi od nas je kręcili.
 — Tak, ale od nas dwu, excellencyo, zręczniejszych nie było. Siła i potęga, to jeszcze nic, kto ich użyć nie umié. Ja wam ręczę, potrafimy.
 — Ale ważysz się dzielić moje losy i iść ślepo, z zawiązanemi oczyma?
 — Bylem rąk nie miał związanych — odparł Hennicke — zgoda.
 — Pamiętaj tylko — chłodno rzekł Brühl — to nie płoche słowa, to uroczysta ma być przysięga.
 Z jakimś szyderskim wyrazem Hennicke podniósł rękę z dwoma palcami do góry i rzekł:
 — Przysięgam... ale na co? mistrzu i panie!
 — W obliczu Boga — odezwał się Brühl schylając głowę pobożnie i składając ręce na piersiach — Hennicke, ty wiész żem szczerze pobożny i żadnych żartów...
 — Excellencyo, ja z nikogo i z niczego nie żartuję nigdy. Żarty to droga rzecz, niejeden je życiem przypłacił.
 — Jeżeli pójdziesz ze mną — dodał Brühl — ja z méj strony ci przyrzekam, że cię wyniosę i zbogacę, dam ci władzę, znaczenie, fortunę...
 — Nadewszystko ostatnie — rzekł Hennicke — bo to w sobie zamyka resztę... fortuna...
 — Zapomniałeś o losie tego, co z fortuną poszedł do Königsteinu.
 — A wiecie dlaczego? — spytał stojący u drzwi.