O jedenastéj wszedł młody Brühl, który na swą godzinę służby czekał. Pięknym był, jak cherubin w swoim stroju paziowskim z wielką elegancyą włożonym. Twarz mu się jak zwykle śmiała dobrodusznością i grzecznością nadskakującą; nikt nad niego nie miał kształtniejszéj stopy, piękniejszéj nogi, świeższych koronek przy mankietach, lepiéj leżącego fraka i wytworniéj ufryzowanéj peruczki. Oczy mu się śmiały, biegając po twarzach i po ścianach. Czarodziéj prawdziwy ujmował uśmiéchem, słowem i ruchem, całą postawą. Zoczywszy go, radzca, nie wstając wyciągnął doń rękę.
Brühl podbiegł chyżo.
— Jakżem szczęśliwy! — zawołał.
I skłonił się z pokorą.
— Chyba ty mnie uratujesz! Brühl! Wystaw sobie jestem na czczo!
Kiedy przyjdą kresy[1]?
Paź spojrzał na zégar i ramionami ruszył.
— Chi lo sa?[2] — odparł tym językiem, który obok francuzkiego, był niemal dworu mową, bo się już wówczas powoli włoska kolonia zwiększała w Dreznie.
— Jedenasta! a ja na czczo! natura dopomina się praw swoich! Przyjdzie z głodu umierać!
To mówiąc, radzca ziewnął, wstrząsnął się cały — Brr! — i strzepnął.
Brühl stał niby zamyślony, pochylił się wygięty cały do ucha Paulemu:
— Radzco, est modus in rebus![3] dlaczego zasiedliście, jakby na publicznéj drodze? Obok jest pokój, z którego drzwi wychodzą na kurytarz wiodący do kuchen i kredensów, tamby wyśmienicie, nim co będzie, można coś kazać podać z kuchni, i coś z piwnicy.
- ↑
kresy — dawniej: poczta wojskowa
- ↑ Chi lo sa? (wł.) — Któż to wie?
- ↑ Est modus in rebus (sunt certi denique fines, quos ultra citraque nequit consistere rectum) (łac.) — Jest miara we wszystkim (są w końcu określone granice, przed którymi i za którymi nie może stanąć prawość). Błędnie tłumaczone jako: na wszystko jest sposób, tutaj także. Z Horacjusza, Satyry, 1, 1 106.
