Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 2 086.jpeg

rycerz z pocztem stoi. W każdéj wsi swojego mają — dwór z księdzem gdy sobie ręce dadzą.
 Król pogardliwie głową potrząsł.
 — U nich dwoje rąk czy czworo, a gromada we wsi — moja!
 Zamilkli wszyscy, tylko Dobrogost szepnął.
 — Daj Boże by tak było.
 — Tak być musi — rzekł król.
 Borzywój głowy ruchem zaprzeczał. — Nie wszędzie tak będzie, szepnął — nie wszędzie.
 — Tchórze i baby jesteście, gwałtowniej wybuchnął Bolesław oburzony. — Jednego klechy, a choćby i stu i kupki ziemian miałbym się lękać i za posiłkami słać!!
 Zmilczeli wszyscy.
 — Ja im igrać i odgrażać się nie dam długo, dodał król. — Prędko się wszystko skończy.
 Padnie popłoch na nich i rycerstwo z ziemiany na kolanach przyjdzie łaski i miłosierdzia prosić.
 Król się odwrócił.
 — Co moich jest tu — rzekł odchodząc — wszyscy żeby byli mi gotowi.
 Znając króla nieustraszone męztwo i żelazną wolę, Boleszczyce nieśmieli mu się ani przeciwić ni odzywać więcéj. Gdy odszedł popatrzali na się smutnie. Widzieli go oni nieraz, w wojnach które prowadził, w kilkadziesiąt mieczów rzucającego się na tysiące, ale tu gorszy bój się zwia-