Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 2 083.jpeg

przeciw królowi, za swój i całego ziemiaństwa srom i hańbę: za biskupa i kościół!!
 A stary dziad, jak niegdy, tak teraz, kijem stuka i precz nam każe iść od króla — precz a precz, albo żebyśmy się jego rodem zwać nie śmieli.
 To mówiąc westchnął Dobrogost.
 — Od króla iść! po czasie — odezwał się Borzywój — teraz, kiedy na niego wszyscy szczują!
 — Mówiłem to staremu, rzekł Dobrogost, za to mnie ze psy królewskiemi porównał i precz wygnał.
 Stojący w koło Boleszczyce zadumali się smutno.
 Działo się to na uboczu, ale niedaleko od zastawionych stołów. Jastrzębcy kołem oblegali Dobrogosta, milcząc a myśląc nad tém co im przynosił, choć nowego dla nich nic nie było... W tém król z siedzenia swojego ruszył, obejrzał się i ku nim zbliżać zaczął.
 Wiedział on o wyjeździe Dobrogosta, domyślił się pewnie nad czém naradzać się mogli, przystąpił do nich — w oczy im spozierając jakby czytać chciał co myśleli.
 — Czy i wy tu już kupą stoicie, jakbyście kupą odemnie iść chcieli? — zapytał szydersko.
 Borzywój zwrócił się doń ze smutną a żałościwą twarzą.
 — Miłościwy panie, rzekł — nie krzywdźże