Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 1 120.jpeg

o posłanie i psy się doń nawet zbliżać nie śmiały, bo je bił i odpędzał.
 Wtém zaskrobano do drzwi.
 Zawarczała psów gromada zrywając się i nasłuchując, król patrzał milcząc, ukazała się głowa siwa starego podkomorzego królewskiego Janka Huźli.
 — Miłościwy panie! — rzekł.
 — Czego się ciśniesz! widzisz że spoczywam! — zawołał król.
 — Miłościwy panie — dodał niezmięszany tém starzec. — Jego Miłość ksiądz Stanko biskup, czeka na miłość waszą i domaga się posłuchania.
 Usłyszawszy to imię, król się zerwał na równe nogi, tak nagle, że psy przelękłe pozrywały się téż i skoczyły.
 — On? tutaj? — zakrzyczał król.
 — Tak, miłościwy panie, doprasza się rozmowy z miłością waszą.
 — A no! w sam czas! — rozśmiał się król — w sam czas, bom i ja rad się rozmówić z tym klechą. Dobrze przeczuł godzinę! Idź mu powiedz iż króla widzieć będzie. Niech czeka. Prowadź go do izby królewskiéj...
 Podkomorzy drzwi przymknął powoli i cofnął się zaraz, a Bolesław stanął w myślach zatopiony.
 Rzekł, że chciał widzieć biskupa, ale z twarzy patrzało jakby się iść wahał, nie bardzo rad spotkaniu, któreby chętnie na czas inny odłożył.