Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 1 110.jpeg

 Téj wielkiéj grozy Borzywój się nie uląkł wcale.
 — No, jeśli na to masz oczy, abyś niemi strzelała, to i usta na to są, abyś całowała. Dajże mi choć raz gęby!
 Posunął się zuchwale, Krysta srogą, groźną, straszliwą twarz nastroiła, tupiąc nogą.
 — Stój u progu lub źle będzie!
 Westchnął Borzywój, ale mu z oczów patrzało.
 — Przyjdzie chwila, że ty do mnie zagadasz inaczéj.
 Krysta główką potrząsając, zamyśliła się, nie mogła jeszcze swojéj biedy zapomnieć.
 — Ot, słuchajno — rzekła podnosząc nań oczy — wdziej suknię i zaraz odemnie idź do pana.
 — Do pana? król siedzi na tronie i króluje, to nie pora!
 — Co mi tam!
 — Alboś się tak za nim zatęskniła! — spytał żartobliwie Borzywój.
 — Pewnie! czyż niema za kim! — odparła Krysta dumnie.
 — Z czémże mam iść do niego?
 Na to pytanie, odpowiedź była trudną, Krysta na palcu zawijała i rozwijała chustynkę.
 — Powiesz mu — rzekła — tylko tyle, że Krysta chce, aby do niéj co najprędzéj powracał,