Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 1 069.jpeg

pokojowi i cierpliwości, szepnął Mścisławowi iż jechać pragnie.
 Przeżegnawszy potém zgromadzonych, z których bliżsi ręce mu całowali, cofnął się Biskup z koła. Starszyzna, widząc że się do odjazdu zabiéra, wyszła przeprowadzając go. A tak szedł Biskup, po bokach mając dwu duchownych i gromadę starszych za sobą, ku łące, gdzie już młodzież, przodem poskoczywszy, konia mu wiodła i ramię podać do siedzenia gotowała się.
 Księżyc się podniósł nad lasy, noc była jasna, spokojna i widno prawie jak we dnie, gdyż do wiosennego poranku było nie daleko.
 Szli tak przy Biskupie Topor, Starża, Doliwa, dwu Śreniawów i Belina stary, ku którym, gdy się od gwarnego oddalili tłumu, zwrócił się jeszcze raz Biskup.
 — Nie godzi się słów niebacznych rzucać przed tłumem — rzekł — bo się one z ust do ust szeroko przed czasem rozchodzą i tętnią daleko...
 Źle jest — lecz, gdyby lepiéj już być nie mogło — co myślicie czynić?
 Topor długo milczał zasępiony, ręką rzucił, głowę podniósł.
 — Ojcze miły, odezwał się. — Dziadowie moi Piastom wierni byli a co im z tego przyszło? Co nam wszystkim z Piastów?
 Ród to nasz własny, nie od dziś ich znamy, — albo się z nich rodzą bohatery lub znoski i po-