Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 1 044.jpeg

odwrócił głowę, brew zrazu zmarszczył, lecz obaczywszy swą wierną drużynę, uśmiechał się im znak dając, aby szli do napitku i jadła.
 Za królewskim wzrokiem poszły oczy czarnobrewy, spotkały się z wejrzeniami, które ich już szukały; zarumieniła się mocno, niby zadąsana odwróciła szybko głowę, wnet spojrzała powtórnie i pokraśniała mocniéj jeszcze... Borzywój i Zbilut szczególniéj ścigali ją wzrokiem zuchwałym. — Wszedłszy Boleszczyce stanęli nieco zdala między swemi.
 Król w chwilę skinął, aby się zbliżyli. Podszedł Borzywój jako starszy.
 — Cóż tam wasze łowy? — zapytał król obojętnym głosem.
 — O mało się nam bardzo nie udały — odezwał się Borzywój — bośmy spotkali na drodze straszną zwierzynę.
 — A cóżeście z nią poczęli? — rzekł król — zabiliście?
 — A! nie — mówił starszy z Boleszczyców — nie wiedzieć jak się to stało. Stado poszło w rozsypkę, a zwierz nas rozpędził.
 Król spoglądał ciągle nie wiele wagi przywiązując do opowiadania, jakby o czém inném myślał, w tém Zbilut podszedłszy, dodał za brata.
 — Nie udały się nam łowy, miłościwy panie, bo biskup Stanko drogę nam przejechał.
 Posłyszawszy to imie, król się żachnął i zmar-