Ta strona została uwierzytelniona.
DWORSKIEY MŁODZI.[1]
Pożegnał się ten z rozumem,
Kto dwór zwał łask wielkich tłumem;
Tam łaski,
Jak trzaski
Lataią,
W łeb daią.
W obietnicach złote góry,
W skutku kruche łask farfury:
Pan dworski,
Kot morski;
Choć mówny,
Nie łowny.
Z domu wiedzie dość paradnie,
Lecz wyiedzie oklep snadnie:
- ↑
W spisie treści wiersz ujęto pod tytułem Dworskiéy młodzieży.
