i zdolni do rządzenia społeczeństwem i państwem. Rewolucja bez uświadomienia mas ludowych, daje im zwycięstwo na krótką metę i kończy się tryumfem reakcji, czyli wrogów klasowych robotnika.
Robotnicy potrzebują zatem demokracji jako jedynego systemu, w którym mogą prowadzić zwycięską walkę klasową.
Demokracja polityczna, dająca robotnikowi prawo zgromadzania się, stowarzyszania się, wolną prasę, wolność sumienia i prawo strajku, umożliwia dopiero powstanie potężnej robotniczej
Organizacja zawodowa łączy robotników nie tylko jako obywateli, lecz jako ludzi pracujących w dzisiejszym systemie kapitalistycznym, gdzie kapitalista posiadający fabrykę i surowiec najmuje robotnika i wyzyskuje bez litości jego pracę.
Cóż znaczyłyby wszelkie swobody polityczne dla robotnika, gdyby pracować musiał nad siły, gdyby w razie choroby lub starości musiał konać z głodu, lub gdyby zarobek jego nie mógł wyżywić jego rodziny?
Organizacja zawodowa broni robotnika właśnie na polu pracy. Wywalcza ona wraz z robotniczą partją socjalistyczną 8-godzinny normalny ustawowy dzień pracy, jako podstawę wszystkich praw społecznych. Daje robotnikowi Kasę Chorych, która ma obowiązek opiekowania się nim w czasie choroby. Zakazuje pracy dzieci i pracy nocnej kobiet, wprowadza ubezpieczenie robotnika na starość lub w razie inwalidztwa. Zabezpiecza dla robotnika urlopy płatne, opiekuje się robotnikiem emigrantem i bezrobotnym i t. d.
Ustawy społeczne tu wyliczone, są zdobyczą
