Z temi słowami prof. Spencer Whitney padł na swój fotel. Śmiertelne milczenie, które nastąpiło, zostało przerwane łkaniem kobiecem — a następnie podniósł się okrzyk radości, który wstrząsnął murami sali.
Werdykt już został obalony w sercach i umysłach sądu i ludu. Niema potrzeby dodawać, że ekspertyza potwierdziła wszystkie wnioski i przewidywania profesora Whitneya, i że natychmiast potem werdykt został prawnie obalony.
∗ ∗
∗ |
W kilka tygodni po ślubie Henryka Thurstona z miss Everett, pofesor literatury angielskiej i asystent profesora astronomji podczas długiego spaceru i długiej rozmowy, która przyczyniła się do uleczenia zranionej duszy, weszli na most nad rzeką James. Powietrze drżało łagodną melodją nocnego wietrzyka, igrającego w trawie, i pachniało aromatem morza, a miękkie światło księżyca kładło się na czyste fale rzeki. Jak podczas owej pamiętnej nocy, słynny poemat o moście przyszedł mu na myśl, i profesor Thurston zanucił cicho:
Gdyż serce me było gorące,
A życie me — pełne burz,
A ciężar, co mnie przygniatał,
Zbyt wielkim zdawał się już.
