Strona:PL Honoryusz Balzac-Komedya ludzka tom I 131.jpeg

zazdrosną o nikogo, nawet o twego przyjaciela dyplomatę pana de Vandenesse.
 Margrabina zbladła, a córka, która na nią patrzała, umilkła.
 — Czyż prędzéj lub późniéj nie mam opuścić rodziców, ażeby udać się pod opiekę męża?
 — To prawda.
 — Czyż wiemy kiedy, z kim łączymy nasze losy? — mówiła daléj Helena — ja ufam temu człowiekowi.
 — Dziecko! — zawołał generał głos podnosząc — nie myślisz o cierpieniach, które ciebie czekają.
 — Myślę o cierpieniach jego...
 — Cóż to za życie? — mówił ojciec,
 — Życie kobiety — odparła córka.
 — Jesteś więc tak bardzo świadoma — zawołała margrabina nagle odzyskując mowę.
 — Zapytania, jakie mi stawiają, dyktują mi odpowiedzi; ale jeśli pani sobie tego życzysz, będę mówić wyraźniéj...
 — Powiedz wszystko, moja córko, jestem matką.
 Tutaj córka spojrzała na nią i pod tym wzrokiem margrabina zatrzymała się.
 — Heleno — mówiła znowu — zniosę raczéj twoje wymówki, jeśli sądzisz się w prawie mi je czynić, niżeli miałabym pozwolić, abyś poszła za człowieka, od którego wszyscy ze wstrętem uciekają.
 — Więc widzisz dobrze, iż beze mnie byłby zupełnie samotny.
 — Dość tego — zawołał generał zwracając się do żony — mamy tylko jednę córkę.
 I spoglądał na Moinę zawsze uśpioną.
 — Zamknę cię w klasztorze — dodał, obracając mowę do Heleny.
 — Dobrze, mój ojcze — odparła z rozpaczliwym spokojem — ja tam umrę; ale ty Bogu jedynie zdasz rachunek z mego życia i z jego duszy.
 Głucha cisza zapanowała po tych słowach. Współdziałacze téj sceny nie mającéj nic wspólnego z powszedniém życiem i powszedniemi uczuciami, nie śmieli spojrzéć na siebie. Nagle margrabia spostrzegł swoje pistolety, pochwycił jeden z nich, odwiódł go powoli i skierował na nieznajomego. Na suchy odgłos wydany przez kurek, ten człowiek odwrócił się, rzucił spokojne i przeszywające spojrzenie na generała, a ramię jego ogarnione niepojętą niemocą opadło nizko, pistolet upadł na dywan.
 — Moja córko — wyrzekł wówczas ojciec zwyciężony tą straszliwą walką — jesteś wolna. Ucałuj matkę, jeśli na to pozwoli. Co do mnie nie chcę więcéj ani cię widziéć ani słyszéć...
 — Heleno — zawołała matka — pomyśl, że będziesz w nędzy.