wać będziemy za swego. A tak ani ty schwycony niebędziesz na krzywdzie przeciwko swym panom, ani téż źle sobie nieporadzim; umarły bowiem dostąpi królewskiego pogrzebu, a pozostający nie utraci żywota.“ Skotarzowi bardzo stosowną do obecności zdała się rada żony, i natychmiast tak uczynił. Którego tedy chłopca, przyniósł aby go uśmiercił, tego oddaje żonie, swego zaś nieżywego włożył w koszyk w którym tamtego przyniósł; i ozdobiwszy całym strojem jego i zaniósłszy w najodludniejsze miejsce gór, tam go wysadza. Na trzeci dzień po wysadzeniu poszedł skotarz do miasta, zostawiwszy na straży przy zmarłym jednego z pastuszków, a przybywszy do mieszkania Harpaga, oznajmia, iż jest gotowym wskazać nieżywe ciało dziecięcia. Posławszy zatém Harpag najwierniejszych ze swoich przybocznych, przekonał się przez nich i pochował dziecko skotarza. Tak tego chłopczynę złożono w grobie, drugiego zaś, którego potém przezwano Cyrusem, przyjąwszy za swego wychowywała żona skotarza, nadawszy mu inne imię, a nie Cyrus. Gdy miał już lat dziesięć chłopczyna, następna okoliczność mu przydarzona, wydała go. W téj saméj wsi, w któréj były owe pasternie, grał z innymi rówiennikami na drodze. Owoż igrające chłopcy wybrały królem nad sobą tego właśnie, nazwiskiem skotarza zawsze przez siebie mianowanego. On tedy poprzeznaczał jednych z nich do budowania mieszkań, drugich na swoich przybocznych, jeden miał być okiem króla, innemu rozdał urząd wnoszenia poselstw, i tak każdemu wyznaczył godność. Znajdował się zaś wśród téj grającéj dziatwy téż i syn Artembaresa, znakomitego między Medami męża; ten gdy niechciał wydanego przez Cyrusa rozkazu wykonać, rozkazał go Cyrus innym chłopcom pochwycić, co gdy uczynili, Cyrus nader mocno go razami obłożył. On więc jak go tylko puszczono, tém bardziej rozdąsany, iż czuł się obrażonym, pobiegłszy do miasta do ojca, doniósł mu z płaczem to, co go od Cyrusa spotkało, nie mówiąc wszakże od Cyrusa (gdyż tego imienia pewnie jeszcze nie nosił) lecz od syna skotarza Astyageso-
