Strona:PL Herodot - Dzieje.djvu/267

 Dariusz tedy miał koniuszego przebiegłego człowieka, któremu na imię było Oibares. Do tego męża, skoro rozeszli się z narady, tak odzywa, się Dariusz. „Oibaresie, postanowiliśmy co do objęcia rządów tak sobie postąpić: oto którego z nas rumak pierwszy zarży, gdy z wschodem słońca siedzieć będziemy na nich na przedmieściu, ten ma odzierżyć panowanie. Teraz więc jeżeli masz jaki środek, wymyśl abyśmy posiadali ten zaszczyt a nie żaden inny.“ Odpowiada na to Oibares temi słowy. „Jeżeli wżdy o panie od tego zawisło albo zostać królem albo nie, to wzmóż się dla tego i bądź dobréj myśli, gdyż żaden inny nie będzie królem przed tobą; takie ja mam leki na to.“ Na to Dariusz. „Jeżeli tedy masz pewien podobny wymysł, to pora żebyś go użył a nie zwłóczył, gdyż w dniu nadchodzącym następuje walka pomiędzy nami o to.“ Usłyszawszy to Oibares czyni co następuje. Jak tylko noc nastała jednę z klaczy, którą rumak Dariusza najbardziéj lubił, poprowadziwszy na przedmieście wiąże ją tamże i przywodzi zatém rumaka Dariuszowego, którego powielekroć razy oprowadziwszy w pobliżu klaczy, i coraz więcej go do niej przysuwając, w końcu naskoczyć mu ją dozwala. Razem z rozświtającym dniem sześciu mężów, jak ułożyli, stawili się na koniach, gdy zaś przejeżdżając w śród przedmieścia przybyli do tego miejsca gdzie ubiegłej nocy klacz była uwiązana, tutaj rumak Dariusza poskoczywszy ku niemu zarżał, a tuż po tym głosie konia błyskawica z czystego powietrza i huk grzmotu nastąpił. Owoż ta okoliczność przydarzająca się Dariuszowi jakoby z jakiegoś przeznaczenia, dopełniła wróżb dlań pomyślnych, a towarzysze jego zeskoczywszy z koni uczcili na kolanach Dariusza królem.
 Alić jedni opowiadają, że Oibares ten podstęp wymyslił. inni przecież że taki oto (i tak i tak bowiem rzecz tę podają Persowie), iże dotknąwszy się ręką części rodzajnéj wzmiankowanéj klaczy chował potém rękę w szarawarach, aż gdy z wschodzącém słońcem wyruszać miały rumaki na miejsce zawodu, wtenczas miał ją tenże Oibares wydobywszy