takowego stad się nie miało, jak twierdzili. Lecz mówili, iż w czasie tym cztery razy słońce przeciwko zwyczajowi swemu wschodziło; to jest gdzie teraz zachodzi, tam dwa razy zeszło, a gdzie teraz wschodzi, tam dwa razy zapadło[1]. Nic przecież pod te czasy w Aegypcie się nie odmieniło, ani w tém co z ziemi się rodzi, ani w tém co z rzeki powstaje, ani w chorobach, ani w śmierciach. Gdy dawniej Hekataeos[2] powieściarz wywodził w Thebach rody swoje i swój ojcowy do szesnastego boga odnosił, uczynili mu kapłani Zeusa to samo co i mnie, który nie tłumaczyłem im moich początków. To jest zaprowadziwszy mnie do wnętrza wielkiéj świątyni, wyliczali mi wskazując drewniane posągi w takiéj liczbie jaką oznaczyłem; każdy tam bowiem arcykapłan stawia za życia posąg swój. Otóż licząc i pokazując tak wyjaśniali mi ciż kapłani, iż każdy z tych posągów jest synem ojca swego przechodząc po kolei od posągu najświeżéj zmarłego wszystkie, aż do posągu najdawniéj zgasłego. Hekataeosowi zaś gdy wywodził swe rody i odniósł je do szesnastego boga, na odwzajm genealogią swoją wyprowadzili nie przyjmując tego odeń ażeby człowiek z bóstwa się narodził. Wyprowadzali je zaś w ten sposób, iż mówili, że każdy z tych kolossów jest Piromis z Piromis powstały, aż pokazali iż wszystkie owe trzysta czterdzieści i pięć kolossów były Piromis z Piromis urodzony, i ani do boga ani do bohatera rodów tych nie odnieśli. Piromis zaś w języku greckim znaczy piękno-dobry (prawy i dzielny). Otóż których tam stały posągi, tych wszystkich takimi być przedstawili, wszakże daleko zostającymi poza bogami. Atoli przed czasem tych mężów mieli bogowie być rządzcami w Aegypcie, razem z ludźmi mieszkając, a jeden z nich zawsze był naczelnym; na ostatku miał królowań nad nim Oros syn Ozirisa, którego Apollonem Grecy nazywają; ten
