wyspach i, o ile tylko zasięgnąć potrafiłem wiadomości, żadnéj nie płacili daniny; lecz, ilekroć Minus potrzebował, obsadzali swoim ludem jego łodzie. Wówczas gdy Minos mnogie kraje podbijał z pomyślnością odbywając wojny, naród Karów był jednym z najprzemyślniejszych z pomiędzy wszystkich wtedy żyjących. Jakoż trzy zrobili wynalazki, których użyli potém Grecy; tak przypinać kity do hełmów, tarcze zdobić znamionami i ujęcia do nich przyłączać, oni wskazali. Dotąd bowiem wszyscy używający tarczów nosili je bez ujęć, władając niemi za pomocą rzemieni skórzannych na których je zawieszali około szyi i lewego ramienia. W późniejszym czasie Doryjczykowie i Jonowie Karów z wysp wyruszyli, i tak przybyli na stały ląd. Tak opowiadają o Karach Kreteńczykowie; Karowie przecię cale się na to nie zgadzają, lecz utrzymują, iż zawsze mieszkali na stałym lądzie i że zawsze to samo co dziś nosili nazwisko. Pokazują téż w Mylazach (miasto Karyi) starą świątynię Zeusa Karyjskiego, któréj wspólnie używają Myzowie i Lydowie będący Karom rodzonymi, gdyż Myza i Łyda mienią bracią Kara; innego zaś pochodzenia ludy, chociaż tego samego używające języka co Karyjczykowie, nie mają do téj świątyni przystępu. Kaunowie podług mego zdania tubylcami są, sami przecież twierdzą, iż z Krety przybyli. Zbliżyli zaś swoją mowę do ludu Karyjskiego, albo Karowie do Kaunońskiego (tego bowiem nie mogę z dokładnością rozstrzygnąć), praw używają o wiele różnych od innych ludów i Karów. Albowiem za najchwalebniejszą uważają u siebie, podług wieku i ochoty gromadnie zbierać się na pijatykę, tak mężczyźni jako kobiety. Ustanowiwszy zrazu ofiary dla bóstw obcych, gdy późniéj, zmieniwszy zdanie, postanowili tylko ojczystym cześć oddawać, przywdziawszy zbroje wszystka młodzież Kaunijska i uderzając oszczepami powietrze goniła aż do gór Kalydońskich mówiąc, iż wypędzają obcych bogów. Takie są obyczaje Kaunów. Lykiowie przybyli w dawnych czasach z Krety (Kretę bowiem przed wiekami zajmowali całą barbarzyńcy). Gdy się bowiem poróżnili na Krecie o królestwo synowie
