Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 252.jpeg

 Tigellina poczęła ogarniać wściekłość, lecz pohamował się jeszcze.
 — Widziałeś — zapytał — jak umierają chrześcijanie? Czy chcesz tak umrzeć?
 Starzec wzniósł w górę wybladłą twarz; czas jakiś wargi jego poruszały się cicho, poczem odrzekł:
 — I ja wierzę w Chrystusa!..
 Tigellin spojrzał na niego ze zdumieniem:
 — Psie, tyś oszalał naprawdę!
 I nagle nagromadzona w jego piersi wściekłość zerwała tamę. Skoczywszy do Chilona, chwycił go obiema rękami za brodę, zwalił na ziemię i począł deptać, powtarzając z pianą na ustach:
 — Odwołasz! odwołasz!..
 — Nie mogę! — odpowiedział mu z ziemi Chilo.
 — Na męki z nim!
 Usłyszawszy ów rozkaz, Trakowie porwali starca i położyli go na ławę, poczem, przytwierdziwszy go do niej za pomocą sznurów, poczęli cęgami ściskać jego wychudłe piszczele. Lecz on, w czasie gdy go przywiązywano, całował z pokorą ich ręce, następnie zaś przymknął oczy i wydawał się jak umarły.
 Żył jednak, gdy bowiem Tigellin pochylił się nad nim i raz jeszcze zapytał: „Odwołasz?“ zbielałe jego wargi poruszyły się lekko i wyszedł z nich zaledwie dosłyszalny szept:
 — Nie... mogę!...