Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 217.jpeg

sunąwszy się blizko, spytał z twarzą zaciekawioną i przelękłą:
 — Czy ścigają cię furye? Co?...
 Starzec patrzył na niego jakiś czas z otwartemi ustami, jakby nie zrozumiał pytania i jął mrugać oczyma.
 A Vestinus powtórzył:
 — Czy ścigają cię furye?
 — Nie — odrzekł Chilo — ale noc jest przede mną.
 — Jakto, noc?... Niech bogowie zmiłują się nad tobą! Jakto, noc?
 — Noc okropna i nieprzejrzana, w której się coś rusza i coś idzie do mnie. Ale ja nie wiem co i boję się.
 — Zawszem był pewny, że to są czarownicy. Czy ci się co nie śni?
 — Nie, bo nie sypiam. Ja nie myślałem, że ich tak skarzą.
 — Czy ci ich żal?
 — Po co wy rozlewacie tyle krwi? Słyszałeś, co tamten mówił z krzyża? Biada nam!
 — Słyszałem — odpowiedział cicho Vestinus. — Ale to są podpalacze.
 — Nieprawda!
 — I nieprzyjaciele rodu ludzkiego.
 — Nieprawda!
 — I zatruwacze wód.
 — Nieprawda!