Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 189.jpeg

lazem twarzy zmarłych. Za jeden aureus dotknie trumny, nie ciała.
 — Powiedz mu, że dostanie pełną „kapsę“ aureusów — rzekł Petroniusz. — Ale czy potrafisz dobrać pewnych pomocników?
 — Potrafię dobrać takich, którzyby za pieniądze sprzedali własne żony i dzieci.
 — Gdzie ich znajdziesz?
 — W samem więzieniu lub na mieście. Stróże, raz zapłaceni, wprowadzą, kogo zechcą.
 — W takim razie wprowadzisz, jako najemnika, mnie — rzekł Viniciusz.
 Lecz Petroniusz począł mu odradzać z całą stanowczością, aby tego nie czynił. Pretorianie mogliby go poznać nawet w przebraniu i wszystko mogłoby przepaść. „Ani w więzieniu, ani przy Cuchnących dołach! (mówił). Trzeba, żeby wszyscy i Cezar i Tigellinus byli przekonani, że ona umarła, inaczej bowiem nakazaliby w tej chwili pościg. Podejrzenia możemy uśpić tylko w ten sposób, że gdy ją wywiozą w góry Albańskie lub dalej, do Sycylii, my zostaniemy w Rzymie. W tydzień lub dwa dopiero ty zachorujesz i wezwiesz Neronowego lekarza, który ci każe wyjechać w góry. Wówczas połączycie się, a potem...“
 Tu zamyślił się na chwilę, a następnie machnąwszy dłonią rzekł:
 — Potem nadejdą może inne czasy.
 — Niech Chrystus zmiłuje się nad nią — rzekł