Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 102.jpeg

 — Czemu Ursus jej nie obronił?
 — Przysłano pięćdziesięciu pretorianów. Zresztą Linnus mu zabronił.
 — A Linnus?
 — Linnus umiera. Dlatego nie wzięto go.
 — Co zamierzasz?
 — Uratować ją lub umrzeć z nią razem. I ja wierzę w Chrystusa.
 Viniciusz mówił niby spokojnie, ale w jego głosie było coś tak rozdzierającego, że serce Petroniusza zadrgało szczerą litością.
 — Ja cię pojmuję — rzekł — ale jak ją chcesz ratować?
 — Przepłaciłem stróżów, naprzód dlatego, by ratować ją od zniewag, a powtóre, by nie przeszkadzali jej w ucieczce.
 — Kiedy to ma nastąpić?
 — Odpowiedzieli, że nie mogą wydać mi jej natychmiast, albowiem boją się odpowiedzialności. Gdy więzienia napełnią się mnóstwem ludzi i gdy straci się rachunek więźniów, wówczas mi ją oddadzą. Ale to ostateczność!! Pierwej ty ratuj ją i mnie! Jesteś przyjacielem Cezara. On sam mi ją oddał. Idź do niego i ratuj mnie!
 Petroniusz, zamiast odpowiedzieć, zawołał niewolnika i, rozkazawszy mu przynieść dwa ciemne płaszcze i dwa miecze, zwrócił się do Viniciusza.
 — Po drodze ci odpowiem — rzekł. — Tymczasem weź płaszcz, weź broń i pójdźmy do wię-