Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 077.jpeg

cytrusowych. Zechciej tylko, a będę ich miał dwakroć więcej. Jestem stoikiem z potrzeby. Przybierz, o Promienisty, mój stoicyzm w wieniec z róż i postaw przed nim dzban wina, a będzie śpiewał Anakreonta tak, że zgłuszy wszystkich epikurejczyków.
 Nero, któremu przypadł do smaku przydomek: „Promienisty“, uśmiechnął się i rzekł:
 — Podobasz mi się!
 — Ten człowiek wart tyle złota, ile sam waży — zawołał Tigellinus.
 Chilo zaś odpowiedział:
 — Dopełnij, panie, mojej wagi twoją hojnością, gdyż inaczej wiatr uniesie zapłatę.
 — Zaiste, nie przeważyłbyś Witeliusza — wtrącił Cezar.
 — Eheu, Srebrnołuki, mój dowcip nie jest z ołowiu.
 — Widzę, że twój Zakon nie zabrania ci zwać mnie bogiem?
 — O, nieśmiertelny! mój Zakon jest w tobie: chrześcijanie bluźnili przeciw temu zakonowi i dlategom ich znienawidził.
 — Co wiesz o chrześcijanach?
 — Czy pozwolisz mi płakać, boski?
 — Nie — rzekł Nero — to mnie nudzi.
 — I potrzykroć masz słuszność, albowiem oczy, które cię widziały, powinny raz na zawsze oschnąć z łez. Panie, broń mnie od moich nieprzyjaciół.