Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.2 169.jpeg

przez długie lata. Życzę ci wszystkiego, czego sam sobie życzysz.
 — To ci dziękuję, bom myślał, że będziesz odradzał, a to, widzisz, byłby stracony czas.
 — Ja, odradzać? Bynajmniej. Owszem, mówię ci, że dobrze robisz.
 — Ha, zmienniku! — odrzekł wesoło Viniciusz — zaliś zapomniał, coś mi niegdyś mówił, gdyśmy wychodzili z domu Graeciny?
 Lecz Petroniusz odpowiedział z zimną krwią:
 — Nie! ale zmieniłem zdanie.
 Po chwili zaś dodał:
 — Mój kochany! w Rzymie wszystko się zmienia. Mężowie zmieniają żony, żony zmieniają mężów, dlaczegóż jabym nie miał zmienić zdania? Niewiele brakło, a Nero byłby zaślubił Aktę, którą umyślnie dla niego wywiedli z królewskiego rodu. I cóż! Miałby uczciwą żonę, a my uczciwą Augustę. Na Proteusza i jego morskie pustkowia! zawsze będę zmieniał zdanie, ilekroć uznam to za stosowne lub wygodne. Co do Lygii, jej królewskie pochodzenie pewniejsze jest, niż pergamscy przodkowie Akte. Ale ty się strzeż w Antium Poppei, która jest mściwa.
 — Ani myślę! Włos mi nie spadnie z głowy w Antium.
 — Jeśli sądzisz, że mnie jeszcze raz zadziwisz, to się mylisz, ale skąd masz tę pewność?
 — Powiedział mi to Piotr Apostoł.