Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.2 031.jpeg

Poznał też to z jego twarzy, więc w jednej chwili, nie okazawszy ni powątpiewania, ni zdziwienia, podniósł oczy w górę i zawołał:
 — Łotr to był wierutny, panie! Wszakżem cię ostrzegał, byś mu nie ufał. Wszystkie moje nauki obijały się o jego głowę, jak groch o ścianę. W całym Hadesie niema dla niego mąk dostatecznych. Bo kto nie może być uczciwym człowiekiem, ten poniekąd musi być łotrem; komuż zaś trudniej zostać uczciwym, niż łotrowi? Ale żeby napadać na swego dobroczyńcę i pana tak wspaniałomyślnego... O bogowie!...
 Tu jednak wspomniał, że w czasie drogi przedstawiał się Ursusowi jako chrześcijanin — i umilkł.
 Viniciusz rzekł:
 — Gdyby nie „sica“, którą miałem ze sobą, byłby mnie zabił.
 — Błogosławię tę chwilę, w której doradziłem ci wziąć choć nóż.
 Lecz Viniciusz zwrócił na Greka badawcze spojrzenie i spytał:
 — Coś czynił dziś?
 — Jakto? Czym ci, panie, nie powiedział, żem czynił śluby za twoje zdrowie?
 — I nic więcej?
 — I wybierałem się właśnie odwiedzić cię, gdy tamten dobry człowiek nadszedł i powiedział mi, że mnie wzywasz.
 — Oto jest tabliczka. Pójdziesz z nią do mego