Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.1 205.jpeg

 Zdumieli się obecni, zdumiał się na chwilę sam Nero, jeden tylko Petroniusz pozostał niewzruszony. Wiedział on nadto dobrze, co robi. Pamiętał przecie, że Terpnos i Diodor mieli wprost rozkaz zatykać usta Cezarowi, gdyby podnosząc zbyt głos, narażał go na szwank jakikolwiek.
 — Cezarze — mówił dalej z tą samą powagą i smutkiem — ponieśliśmy stratę niezmierną, niech nam choć ten skarb pociechy zostanie!
 Twarz Nerona zadrgała i po chwili z oczu puściły mu się łzy, nagle wsparł dłonie na ramionach Petroniusza i złożywszy głowę na jego piersiach jął powtarzać wśród łkań:
 — Tyś jeden ze wszystkich o tem pomyślał, ty jeden! Petroniuszu! ty jeden!
 Tigellinus pożółkł z zazdrości — Petroniusz zaś mówił:
 — Jedź do Antium! tam ona przyszła na świat, tam spłynęła na cię radość, tam spłynie ukojenie. Niech morskie powietrze odświeży twe boskie gardło; niechaj pierś twoja odetchnie słoną wilgocią. My, wierni, pójdziemy wszędy za tobą i gdy twój ból będziemy koili przyjaźnią, ty ukoisz nasz pieśnią.
 — Tak! — odrzekł żałośnie Nero — napiszę hymn na jej cześć i ułożę do niego muzykę.
 — A potem poszukasz ciepłego słońca w Baiae.
 — A potem, zapomnienia w Grecyi.
 — W ojczyźnie poezyi i pieśni!
 I kamienny, ponury nastrój mijał stopniowo, jak