Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.1 192.jpeg

 — Środki ty posiadasz, panie: ja mam tylko rozum.
 Petroniusz uśmiechnął się także, albowiem był zupełnie zadowolony ze swego gościa.
 — Ten człowiek może odnaleźć dziewczynę — pomyślał.
 Tymczasem Viniciusz zmarszczył swe zrośnięte brwi i rzekł:
 — Nędzarzu, jeśli mnie zwodzisz dla zysku, każę cię zabić pod kijami.
 — Filozofem jestem, panie, a filozof nie może być chciwym na zysk, zwłaszcza na taki, jaki wspaniałomyślnie obiecujesz.
 — Ach, jesteś filozofem? — spytał Petroniusz. — Eunice mówiła mi, że jesteś lekarzem i wróżbitą. Skąd znasz Eunice?
 — Przychodziła do mnie po radę, gdyż sława moja obiła się o jej uszy.
 — Jakiejże chciała rady?
 — Na miłość, panie. Chciała się wyleczyć z bezwzajemnej miłości.
 — I wyleczyłeś ją?
 — Uczyniłem więcej, panie, dałem jej bowiem amulet, który zapewnia wzajemność. W Pafos, na Cyprze, jest świątynia, o panie, w której chowają przepaskę Wenery. Dałem jej dwie nitki z tej przepaski, zamknięte w skorupie migdała.
 — I kazałeś sobie dobrze zapłacić?
 — Za wzajemność nigdy nie można dość zapłacić,