Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/106

Lecz ona słuchała go jednem uchem, przeciągając się rozkosznie i leniwie, a wkońcu, rozbudziwszy się dobrze, ukryła nagle swą jasną twarz w poduszkę i wybuchnęła śmiechem tak dźwięcznym, jak gdyby kto rozsypał szklanne paciorki na marmurową podłogę.
 — Wyrodna córko! — zawołał z oburzeniem Marhabal. — Ty śmiejesz się, gdy twój nieszczęśliwy ojciec, który jest w obliczu śmierci, przychodzi, ażeby pożegnać...
 Ale nie zdołał skończyć, gdyż Thalestris zerwała się z purpurowej pościeli tak szybko, jak ptak zrywa się z pośród kwiatów i, objąwszy szyję ojca, cała różowa, do spłonionej jutrzenki podobna, poczęła jednym tchem mówić.
 — Ojcze, król przebaczył ci wczoraj, a mnie powiedział, że jestem królową króla!
 Marhabal zmienił się w posąg kamienny — i dopiero po długiej chwili rzekł:
 — Wróć do łóżka, Thalestris, albowiem nogi mi tak osłabły, że muszę usiąść.
 Więc Thalestris wskoczyła znów do pościeli, a on siadł przy niej, zdjął myckę, przeciągnął raz i drugi ręką po ogolonej głowie i zapytał:
 — Toś ty widziała króla?
 — Widziałam.
 — Kiedy?
 — Dzisiejszej nocy.
 — Był u ciebie?
 Dziewica ukryła znów twarz w poduszkę.