Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 1081.jpeg

 Rycerze ruszyli dalej, a gdy już odjechali od gromady, Powała spytał:
 — Widzieliście co?
 — Z początku nic — odpowiedział Maćko — ale potem widziałem wyraźnie i króla i mnicha.
 — I ja.
 — I ja.
 — Znak Boży — ozwał się Powała. — Ha! to już mimo łez naszego króla, nic widać z pokoju nie będzie.
 I jechali dalej w milczeniu, mając serca wezbrane i uroczyste.
 Lecz gdy już byli niedaleko namiotu pana de Lorche, zerwał się znów wicher z taką siłą, że w mgnienia oka porozrzucał ogniska Mazurów. Powietrze zaroiło się tysiącami głowni, płonących szczypek, skier, a zarazem przesłoniło się kłębami dymu.
 — Hej, dmie okrutnie! — mówił Zbyszko, ociągając opończę, którą mu wiatr na głowę zarzucił.
 — A w wichurze jakoby jęki i płacze ludzkie słychać.
 — Świt już niezadługo, ale nikt nie wie, co mu dzień przyniesie — dodał de Lorche.
 Nad ranem wichura nie tylko nie ustała, ale wzmogła się do tego stopnia, że niepodobna było rozpiąć namiotu, w którym król zwykł był od początku wyprawy słuchać codziennie trzech Mszy świętych. Przybiegł wreszcie Witold z prośbami i błaganiem, aby nabożeństwo do stosownej pory