Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 1080.jpeg

 — A kto mówi i co tu robicie? — zapytał Powała.
 — Proboszcz Kłobucki. A wy kto?
 — Powała z Taczewa, rycerze z Bogdańca i de Lorche.
 — Ach, to wy, panie — rzekł tajemniczym głosem ks. proboszcz, zbliżając się do konia Powały. — Spojrzyjcie jeno na miesiąc i patrzcie, co się na nim wyrabia. Wróżebna to i cudowna noc!
 Więc rycerze podnieśli głowy i poczęli patrzeć na księżyc, który już zbladł i blizki był zachodu.
 — Nie mogę nic rozeznać! — rzekł Powała. — A wy co widzicie?
 — Mnich w kapturze potyka się z królem w koronie! Patrzcie! o tam! W imię Ojca i Syna i Ducha! nam grzesznym!
 Naokół zapadła cisza, bo wszyscy wstrzymali oddech w piersiach.
 — Patrzcie, patrzcie! — wołał ksiądz.
 — Prawda! Coś ci takiego jest! — rzekł Maćko.
 — Prawda, prawda! — potwierdzili inni.
 — Ha! Król obalił mnicha! — zakrzyknął nagle proboszcz Kłobucki — nogę na nim postawił! Pochwalony Jezus Chrystus.
 — Na wieki wieków!
 W tej chwili duża czarna chmura przykryła księżyc — i noc stała się ciemna — tylko blask ognisk drgał krwawemi ślady wpoprzek drogi.