Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0963.jpeg

na obiad, na który i wasze miłoście ma mistrz zaprosić.
 — A ty coś od rana czynił?
 — A ja przypatrywałem się niemieckiej najemnej piechocie, którą kapitanowie ćwiczyli, i porównywałem ją z naszą czeską.
 — A ty czeską pamiętasz?
 — Wyrostkiem mnie pojmał rycerz Zych ze Zgorzelic, ale pamiętam dobrze, bom od małego był do takich rzeczy ciekawy.
 — No i cóż?
 — A nic! Jużci tęga jest krzyżacka piechota i ćwiczona godnie, ale to są woły, a nasi Czesi wilcy. Gdyby tak przyszło co do czego, to przecie wasze miłoście wiedzą: woły wilków nie jadają, a wilki okrutnie na wołowinę łakome.
 — Prawda jest — rzekł Maćko, który widocznie coś o tem wiedział. — Kto się o waszych otrze, to jako od jeża odskoczy.
 — W bitwie konny rycerz za dziesięciu piechoty stanie — rzekł Zbyszko.
 — Ale Maryenburga jeno piechota może dobyć — odpowiedział giermek.
 I na tem skończyła się rozmowa o piechocie, gdyż Maćko, idąc za biegiem swych myśli, rzekł:
 — Słysz, Hlawa: dziś, jak podjem i poczuję się w mocy — pojedziem.
 — A dokąd? — spytał Czech.
 — Wiadomo, że na Mazowsze. Do Spychowa — rzekł Zbyszko.
 — I tam już ostaniem?...