Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0959.jpeg

 — Miło od przyjaciela brać, ale przyjacielowi słuszna rzecz przepuścić — rzekł Maćko — a skoro, jako słyszę, ugoda z królem o wymianę jeńców stanęła, to i za mnie nie potrzebujesz płacić.
 — Ha! A nasze słowo rycerskie? — zapytał Zbyszko. — Ugoda ugodą, a Arnold bezecność mógłby nam zadać.
 Usłyszawszy to, zatroskał się Maćko, pomyślał nieco i rzekł:
 — Ale możnaby coś odtargować.
 — Samiśmy się cenili. Zaliśmy to teraz mniej warci?
 Maćko zatroskał się jeszcze bardziej, ale w oczach odbił się podziw i jakby jeszcze większa miłość dla Zbyszka.
 — A! czci potrafi strzedz!.... Taki ci się już urodził — mruknął sam do siebie.
 I począł wzdychać. Zbyszko myślał, że z żalu o te grzywny, które mieli von Badenowi zapłacić, więc rzekł:
 — Wiecie! Pieniędzy i tak jest dość, byle dola nie była taka ciężka.
 — Bóg ci ją odmieni! — rzekł ze wzruszeniem stary rycerz. — Mnie tam niedługo już na świecie.
 — Nie powiadajcie! Będziecie zdrowi, niech jeno was wiater przewieje.
 — Wiater? Wiater młode drzewo przygnie a stare złamie.
 — Owa! Nie próchnieją w was jeszcze