Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0944.jpeg

ciu widzieli polscy rycerze. Zdawać się mogło, że tam gmachy wyrastają na gmachach, tworząc w nizinnem z natury miejscu jakby górę, której szczytem był Stary zamek, a stokami Średni i rozłożyste Przedzamcze. Biła od tego olbrzymiego gniazda zbrojnych mnichów moc i potęga tak nadzwyczajna, że nawet długa i zwykle posępna twarz mistrza wypogodziła się nieco na ów widok.
 — Ex luto Marienburg — z błota Marienburg — rzekł, zwracając się do Zyndrama — ale tego moc ludzka nie pokruszy.
 Zyndram nie odpowiedział — i w milczeniu obejmował oczyma wszystkie baszty i ogrom murów, wzmocnionych potwornemi skarpami.
 A Konrad von Jungingen dodał po chwili milczenia:
 — Wy, panie, którzy się na twierdzach znacie, cóż nam o tej powiecie?
 — Twierdza widzi mi się nie do zdobycia — odrzekł jakby w zamyśleniu rycerz polski — ale...
 — Ale co? Co w niej możecie przyganić?
 — Ale każda twierdza może zmienić panów.
 Na to mistrz zmarszczył brwi.
 — W jakiejże to myśli mówicie?
 — W tej, że zakryte są przed oczyma ludzkiemi sądy i wyroki Boże.
 I znów patrzał w zamyśleniu na mury, a Zbyszko, któremu Powała przetłómaczył należycie odpowiedź, spoglądał na niego z podziwem i wdzięcznością. Uderzyło go przytem w tej chwi-