Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0882.jpeg

 — Co ci jest? — spytał z okropnym przestrachem.
 I uczuł, jak włosy zjeżają mu się na głowie, a mróz przechodzi przez kości.
 — Co ci jest? Powiedz! — powtórzył.
 — Ciemno! — szepnęła.
 — Ciemno? Słonko świeci, a tobie ciemno? — zapytał zdyszanym głosem. — Dopiero co mówiłaś przytomnie! Na imię Boskie, rzeknij choć słowo!
 Poruszyła jeszcze ustami, ale nie mogła już nawet szeptać. Zbyszko odgadł tylko, że wymawia jego imię, i że go woła. Wnet potem wychudzone jej dłonie jęły drgać i trzepotać się po kilimku, którym była okryta.
 Trwało to chwilę. Nie było już się co łudzić: — konała.
 A on w przerażeniu i rozpaczy począł ją błagać, jakby prośba mogła coś wskórać:
 — Danuśka! O Jezu miłosierny!... Poczekaj choć do Spychowa! Poczekaj, poczekaj! O Jezu! Jezu! Jezu!
 Podczas tego błagania rozbudziły się niewiasty i nadbiegli pachołkowie, którzy byli opodal przy koniach na łące. Ale zrozumiawszy od pierwszego rzutu oka, co się dzieje, poklękali i poczęli odmawiać w głos litanię.
 Powiew ustał, przestały szemrać liście na gruszy, i tylko słowa modlitwy rozlegały się wśród wielkiej polnej ciszy.